दुर्गे दुर्घट भारी तुजविण संसारी ।

अनाथनाथे अंबे करुणा विस्तारी ।

वारी वारी जन्ममरणाते वारी ।

हारी पडलो आता संकट निवारी ।। १ ।।

जय देवी जय देवी महिषासुरमथनी ।

सुरवरईश्वर-वरदे तारक संजीवनी ।।

जय देवी जय देवी ।। धृ० ।।

त्रिभुवन भुवनी पहाता तुज ऐसी नाही ।

चारी श्रमले परंतु न बोलवे काही ।

साही विवाद करिता पडले प्रवाही ।

ते तू भक्तालागी पावसी लवलाही ।। २ ।।

प्रसन्नवदने प्रसन्न होसी निजदासां ।

क्लेशांपासुनी सोडवी तोडी भवपाशा ।

अंबे तुजवाचून कोण पुरवील आशा ।

नरहरि तल्लीन झाला पदपंकजलेशा ।। ३ ।।